Aan alles komt een eind. Zo ook aan deze reis. Een boeiende reis, een soms ook vermoeiende reis, maar wat ben ik danbaar en gelukkig dat ik dit heb mogen meemaken, samen met deze lieve mensen. Het heeft bij mij verdieping gebracht in de beoefening van Usui Shiki Ryoho. Voor mij is de cirkel rond!
Maandag 29 oktober
We bezoeken de Ryozenji tempel. Ik voel daar weer de bekende fijne, liefelijke energie. Het eiland Shikoku is vooral bekend om zijn 1.400 kilometer lange pelgrimsroute langs de 88 tempels van Shikoku. De Ryozenji tempel is de eerste. Ik zie diverse pelgrims, ze dragen een strooien hoed en witte kleding. Bij iedere tempel wordt de tempelnaam en de datum in een boek, wat de pelgrims met zich dragen, gekaligraveerd. In de hoofd-tempel wordt gechant. Vandaaruit vervolgen we onze weg, via de Naruto Ohashi brug, naar Osaka, het einddoel van onze reis.
Akira, Mr. Sunshine, onze gids heeft ons onderweg veel verteld over de plaatsen die we bezochten. Daarnaast wist hij ons veel te vertellen over het Boeddhisme en de grondleggers van diverse Boeddhistische sekten in Japan.
Japan:
Een van de deelnemers had in de hotelkamer de riem laten liggen, die om de koffer hoort. Bij de check-in in het hotel in Osaka, kwam een pakje op de balie, met daarin de riem en enkele haarspeldjes die een andere deelneemster had laten liggen.
Japan:
Na het diner in Osaka werd nog even een camera gebracht die iemand in het restaurant had laten liggen. Iedereen is beleefd, ze buigen zelfs als ze telefoneren, alsof degene, met wie ze bellen, in persoon voor hen staat. Het gaat er allemaal erg gedisciplineerd aan toe. Alles is ook gericht op efficiency en snelheid. Bij sommige kassaˋs staan 2 personeelsleden, eentje rekent met je af, de andere pakt je spullen in.
Zondag 28 oktober – Takamatsu
verlaten we Matsuyama weer en reizen we met de bus verder naar Takamatsu. We bezoeken nog een aantal tempels, het Kagawa Historisch museum en het Ritsurin park. Het Ritsurin Park is een mooi park, aangelegd in, hoe kan het ook anders , Japanse stijl. Ik ben onder de indruk hoe alles wordt onderhouden, er is geen papiersnippertje te zien. Alles is netjes en schoon.
Zaterdag 27 oktober – Kyoto Okayama
Met de Shinkansen reizen we van Kyoto naar Okayama. Vandaaruit verder in de bus naar het schiereiland Shikoku. We bezoeken oa. de Ishiteji tempel. Na enige tijd in het tempel complex te zijn geweest voel ik me beroerd worden, ik voel een hele zware, oude energie. Ik hou op met filmen en ga terug naar de bus. Daar knap ik weer wat op. Dit is de eerste keer dat ik mij zo beroerd voelde in een tempel complex. We hebben al aardig wat tempels en shrineˋs bezocht en met name in de Shinto shrineˋs heb ik me altijd goed gevoeld, maar dit is toch anders. Een ervaring rijker rijden we na enige tijd verder. Het volgende wat we bezoeken is het Matsuyama kasteel, vroeger een samoerei-verblijf. Na de beklimming van de Kuramayama gisteren, ontstaat er verzet in mij om nog weer een beklimming te doen. Ik heb spierpijn in mˋn benen, mˋn rug doet zeer. Ik ga toch maar verder, een ijsje in het kasteel doet wonderen! We overnachten in een ouderwets Japans hotel, in Matsuyama, waar het eten weer verrukkelijk is. De meesten van ons komen in kimono en nemen na het eten een verkwikkelijk bad in het hotel. ˋs Nachts slaap ik op een futon, zeker niet mijn favoriet.
Vrijdag 26 oktober – Kuramayama, door Jolanda van Nieuwstraten
Vandaag is het zover, we gaan op weg naar Mount Kurama of op z’n Japans: Kuramayama. We lopen met de rugzakjes naar het station, nemen eerst de metro en dan de klassieke trein naar de berg. Prachtig landschap onderweg en typisch Japanse woonwijken.
We komen aan op een plek waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Schattige winkeltjes waar we nu nog niet naar binnen mogen gaan van onze grappige gids Akira. We gaan met de kabelbaantrein de berg op, wie wil kan een wandelstok meenemen. Dit ziet eruit als een echte pelgrimstocht. Na de kabelbaantrein maken we een hele klim naar de hoofd tempel, met een groot terras ervoor. Akira vertelt ons over de berg en geeft ons een gebed, dat de essentie van de berg verwoordt:
“Oh Sonten,
Beautiful as the Moon
Warm as the Sun
Powerful as the Earth
Bestow your blessing upon us to uplift mankind and
increase our riches and glory
We trus in Sonten for all things”
Het gebed is nog langer en er gebeurt al iets met je door het te lezen. Sonten betekent de drie-eenheid van de spirits: love, light and power.
Deze drie-eenheid omvat de hele mensheid, alle religies en spirituele stromingen zijn hier welkom.
Wie de essentie van de berg inademt, wordt gevraagd dit de wereld in te brengen.
In onze ogen is dit precies wat dr. Usui heeft gedaan. Kijkend naar Reiki in deze tijd zie je dat het zich vanzelf door alle volkeren en religies heeft verspreid.
Meerdere Japanners spraken ons aan op de berg en vroegen belangstellend waarom we daar waren.
We vertelden in het kort over dr. Usui en over de verspreiding van Reiki in de wereld.
Het is ons in de loop van de week steeds duidelijker geworden in de gesprekken met Japanse Reiki Masters, dat Reiki na WO-II grotendeels ondergronds is voortgezet. Master worden bijna niet meer opgeleid, met als resultaat dat er van de 60 stromingen nog slechts 1 tak is overgebleven. Doordat in de laatste 20 jaar de Reiki beoefening via het westen weer naar Japan kwam, is het hier weer actiever en wordt het meer verspreid.
Onze gids Akira vertaalde onze gesprekken met Japanse bergbezoekers. Akira zelf bedankte ons uiteindelijk voor het bewust worden van de geschiedenis van dr. Usui.
In een grote mandala, op het terras van de hoofd-tempel, ligt een geplaveide driehoek. Als je hierop gaat staan maak je contact met de geconcentreerde kracht van de berg. Er wordt gezegd dat op deze de plek de 3 spirits, love, light en power, vanuit de hemel naar beneden kwam.
Net als andere bezoekers, gaan we 1 voor 1 op de plek staan. We hebben daarna een cirkel gevormd, wees gerust, we hebben dit keer niet gezongen! Een aparte, niet te beschrijven ervaring. Een stukje verder, aan de rand van de berg, lag een hele grote zwarte steen, daarin gegraveerd sutra’s. Het wordt gezien als een heilige plek. Ook het adembenemende uitzicht, maakt dat je hier langere tijd wilt blijven.
Het is zo fijn dat we vandaag alle gelegenheid hebben om hier te zijn. Eten en drinken hebben we meegenomen in onze rugzakken, want eettentjes zijn hier gelukkig niet. (wel 1 eettentje aan de voet van de berg, zou dat……..?) Sommige van de groep blijven hier bij de tempel en ontspannen zich in de zon. De meeste gaan echter de poort door, de oude trappen op, naar een ruig stuk bos.
Ik heb nog nooit zo’n bergtop gezien. Zoveel wortels boven de grond, we maken rare stappen op weg naar de grote cederbomen. De Japanners zien God’s energie in cederbomen. De monnik van de tempel vertelde dat het erg waarschijnlijk is dat dr. Usui in dat stuk van de berg heeft gemediteerd. Hier zijn we een tijd en wisselen Blessings uit. Het is eigenlijk onbeschrijfelijk,maar indrukwekkend, vertrouwd en magisch tegelijk. De herinnering zit in onze harten.
We lopen naar beneden. Dick nog een keer, want hij was zijn camera vergeten mee te nemen.
Beneden aan de berg staat een schattig eettentje en Helma vertelde ons dat dit eettentje zo’n 40 jaar oud is. Er blijkt echter altijd al een eethuisje of herberg op deze plek te hebben gestaan!
Dit stuk van de geschiedenis zien we helemaal voor ons.
Net op tijd halen we de trein die ons terugbrengt naar Kyoto. Die avond aten we in een restaurant in het oude gedeelte van Kyoto. Onderweg naar het restaurant zien we een paar prachtige Geisha’s voorbij dribbelen. Het restaurant was ongelooflijk. Zo mooi en met militaire precisie bereid eten. Dit is Kunst! Zo lekker ook en verfijnd. Het was ook heel gezellig daar. Wat een geweldige dag!
Vrijdag 26 oktober – Mt. Kurama (Kuramayama), door Jan Meijer
Vandaag staat het bezoek aan de Mt. Kurama of Kuramayama op het programma. Yama betekent overigens berg. Dit is de berg waar Mikao Usui volgens de overlevering na een periode van 21 dagen mediteren zijn moment van verlichting kreeg en de energie die hij daardoor ontving Reiki noemde. Ik heb m’n wandelschoenen maar aangetrokken, want het beloofd een pittige wandeling te worden. Na een eerste klim komen we bij de tempel. Dit is een kracht-plaats. Voor de tempel ligt een steen en als ik daarop ga staan voel ik de energie. Iets verder ligt een andere, zwarte steen, ook weer een kracht-plaats. We moeten verder omhoog, volgens de gids is daar de plek gelegen waar de energie uit de hemel kwam. De weg is steil en je moet uitkijken voor de losliggende stenen. Uiteindelijk komen we bij een plek waar dr. Usui zijn verlichting heeft ontvangen. Er staat een shrine, en de boom erachter is omwonden door een dik touw. In Japan is dat een teken dat daar weer een kracht-plaats is. Ik ben ontroerd. Ik heb het verhaal diverse malen gelezen, gehoord en zelf ook verteld, maar nu sta ik daar zelf. Ik loop nog even verder en vindt water wat uit de berg stroomt. Is dit de beek? Iets in mij zegt hardop “Ja”. En voor mij is de cirkel rond!
Dinsdag 23 oktober – Bezoek Nara Nationaal Museum, van Jeanette Smits
“De energie en kracht van Boeddha”
Zoals jullie gelezen hebben op de weblog bezoeken we vele inspirerende shinto’s en Zen Boeddha tempels, waar verschillende energieen krachtig voelbaar zijn.
Zo ook in het Nara Nationaal Museum, waar een tentoonstelling was van vele Boeddha’s en oudheden uit het Zen-Boeddhisme. En mijn ervaring wil ik graag met jullie delen.
We weten allemaal dat hout geen dood materiaal is. Maar wat ik verbazendwekkend vond dat de energie in Boeddha-beelden zo krachtig aanwezig is. Op deze schitterende tentoonstelling ging ik staan tussen 2 grote Boeddha-beelden uit de 7e eeuw, beelden van zo’n 4 meter. Wat ik ervaarde was onbeschrijvelijk. Na enkele minuten voelde ik dat de energie in mij ging stromen en mijn hele rug werd warm door de krachtige intensiteit van deze 2 Boeddha-beelden!
Vrijdag 19 oktober – Bezoek graf en gedenksteen Mikao Usui, van Jolanda van Nieuwstraten
Vanmiddag bezoeken we het graf en de gedenksteen van dr. Usui. Onze (japanse) gids is vooraf de Pure Land begraafplaats gaan bezoeken, zodat we nu weten waar het is en wat de gebruiken zijn.
Ze vertelt ons dat het niet vanzelfsprekend is in Japan voor niet-familieleden om graven te bezoeken.
We kiezen ieder een bloem of boeket bloemen en lopen in stilte naar de aangegeven plek.
Het is een heel apart moment als het familiegraf gevonden is. Helma doet het waterritueel en steekt de wierook aan. Vervolgens legt ieder de eigen bloemen neer en neemt de tijd voor een persoonlijke verbinding met deze plek. Het is bijzonder te ervaren en ook om hier van elkaar getuige te zijn, als wij met z’n allen zo rondom deze plek staan, tussen de bomen en de ondergaande zon.
We zijn diep geraakt, op alle niveau’s, want ook de muggen wisten ons te vinden. Een deel van de groep wil nog wat langer blijven. De anderen brengen nog een kort bezoek aan de Mejii Shrine. Dit is een heilige plek ter nagedachtenis van de Mejii-keizer. Het park eromheen is groots en stil tegelijk.
Hierna gaan we met de trein en de metro naar het restaurant waar we die avond eten. Hier ontmoeten we ook de rest van de groep weer. We hebben allemaal de middag als een hoogtepunt ervaren (tot nu toe dan) en we drinken er maar eens een lekker glasje sake op!
Zondag 21 oktober – Zijn geboortedorp, van Hans Meerman
Eens begon Usui-Sensei’s leven hier in dit kleine dorp. Zoveel later wordt er nog naar hem gezocht en zoemt zijn naam door het dorp als een warme luchtstroom; ramen en deuren gaan open.
Zondag 21 oktober – Bezoek aan Taniai, de geboorteplaats van dr. Usui, van Jolanda Nieuwstraten
We zijn vanochtend vertrokken vanuit Nagoya met alleen handbagage voor 1 overnachting. Eerst de sneltrein, de Shinkansen. We zijn al aardig geoefend om in 1 minuut allemaal in te stappen. De final test krijgen we nog als met alle koffers in 1 minuut alle 22 in gaan stappen.
We nemen hierna de gewone trein en vervolgens een lokale bus. Na 2 uur reizen komen we aan in Taniai. Er is ons vooraf verteld dat er niets te vinden is in dit afgelegen dorpje. Toch vinden wij het spannend en we genieten alleen al van de mooie natuur. Het moet een grappig gezicht geweest zijn dat wij uit de bus kwamen rollen met uitpuilende rugzakken. Nu ik er op terugkijk, wat het net een aflevering van ‘Spoorloos’. We liepen het dorpje in en spraken de eerste bewoners aan die we op straat zagen. Al spoedig werd 1 van de oudere dorpsbewoners gehaald, mr. Usui! Er wonen veel Usui families in Taniai. Met vertaling van de gids en enige engels sprekende jeugd blijkt dat de geschiedenis van ‘onze dr. Usui’niet algemeen bekend is. We vertellen dat wij dat de Amataka Shrine door de gebroeders Usui geschonken is nav. de aarbeving in 1923. We lopen in kolonne met het groepje dorpsbewoners naar de shrine. De verweerde Tori (poort) wordt betast en zo leest mr. Usui de namen voor van de vader en de zonen van de familie Usui. We doen de rituelen bij de shrine en vervolgen onze weg naar de geboorteplek van dr. Usui. Hier bestaat een recente foto van en Leido, een 16-jarige jongen weet waar het is. Een groepje van ons vormt een meditatie kring. Als we verder lopen zijn er een paar schattige, lokale winkeltjes, waar de vrouwen in de groep gelijk los gaan. Het is zo leuk om hier wat porcelein en bloemenzaden te kopen. De prachtige, lieve oude mevrouw van het winkeltje geeft een zak japanse snoepjes mee voor de groep na zo’n grote omzet. We hebben nog een uurtje voor de bus komt en ieder gaat z’n weg. De grootste groep komt terecht in de 500 jaar oude boeddhistische tempel en een mooie, kleine tuin. Het is heerlijk op deze plek. Een dame die zorg draagt voor de tempel is zo verrast door onze komst, dat ze met ons op de foto wil. Jojan mag zelfs de bel luiden, door een grote boomstam tegen de enorme bel te laten vallen.
Niek is bij de prachtig stromende beek gaan zitten en ook Marion was hier neergestreken. In de tussentijd waren Rebecca en Karin olv. Leido naar het plaatselijke eettentje gebracht. Ze werden er vorstelijk ontvangen door de aanwezigen. Iedereen staat op en buigt en ze worden overladen met geschenken die ter plekke van de muur worden geplukt. Ze hebben ook nog lekker geluncht. Christine had weer een ander avontuur. Ze ontmoette in het winkeltje een jonge, engels sprekende vrouw, Hitomi was haar naam. Toen Hitomi van onze studiereis hoorde rond M. Usui, bracht ze Christine naar het huis van de lokale “historicus” Hij kwam buiten en vertelde Christine dat hij de stamboom van de familie Usui in zijn bezit had. Hij is die prompt gaan zoeken terwijl zij voor de deur bleef wachten. Na 15 min. kwam hij fier met zijn archieven naar buiten en haalde 2 stambomen op rijstpapier te voorschijn: één vanaf Mikao Usui en één van de Usui familie voor Mikao Usui. Met zijn blauwe mini-vrachtwagen zijn zij toen mét de documenten naar de bushalte gereden om die met de rest van de groep te delen die aan de bushalte aan het verzamelen was voor de terugtocht.
Zondag 21 oktober – Het geboortedorp van Mikao Usui, van Jan Meijer
We starten de dag in Nagoya, waar we hebben overnacht. Vandaaruit gaan we met het openbaar vervoer naar Taniai, de geboorteplaats van dr. Usui. Ook zou daar een momument staan dat door dr. Usui en zijn broer aan het dorp is geschonken. Het zou een memorabele dag worden, voor het dorp, maar zeker ook voor ons. We gaan eerst met de trein, dan nog ruim 1 uur met de bus. De omgeving werd hoe langer hoe meer lande- lijker en heuvelachtig. We waren blij om eindelijk weer in een meer natuurlijker omgeving te zijn en het weer was ook goed.
In het dorp aangekomen werden we met behulp van onze Japanse gids (met GPS) en de laptop van Bertie geleid naar het monument geleid. Onderweg kregen we ook nog begeleiding van enkele dorpsbewoners. Zij waren zeer verbaasd over de grootte van de groep. De naam Usui is bekend. Zeker bij de oudere dorpsbewoners. Aangekomen bij het momunent, we worden nu door enkele dorpsbewoners begeleid, worden de teksten bij de ingang vertaald. Aangezien het oud-japanse karakters betreffen, wordt de vertaling gedaan door 1 van de oud dorpsbewoners. Het betreft dus inderdaad het monument van Dr. Usui en zijn 2 broers. Het monument dateerd vermoedelijk van januari 1926, enkele maanden voor de dood van Dr. Usui. (In het Japans wordt de klemtoon gelegd op de laatste letter, de i en deze wordt ook apart uitgesproken, dus als Usu i). Het is allemaal heel bijzonder. Er heerst weer zoˋn bijzondere energie bij het monument, een Shinto Shrine.
Een van de oudere dorpsbewoners, die voor ons vertaalde, wil ons ook de plek wijzen waar het huis, waar Dr. Usui is geboren, heeft gestaan. Het is nu een open plek, maar daar aangekomen ontstaat er spontaan een cirkel van Reiki masters. Ik neem steentjes van de plek mee. We hebben nog even tijd om door het dorp te wandelen en ontdekken een Boeddhistische tempel. De beheerster hoort wie we zijn, waar we vandaan komen en is welwillend om de deur van de tempel te openen. Ik loop door de poort en waan me in een andere wereld, zoˋn rust, zoˋn vrede. De tempel is prachtig, we mogen fotoˋs maken en ik maak nog wat video-opnamen. Van de beheerster horen we dat de tempel zoᷰn 500 jaar oud is. Zou Dr. Usui hier in zijn jeugd les hebben gehad, hebben gemediteerd? Ik hou het er maar op dat dit inderdaad het geval geweest is en ga enkele minuten op een stoeltje zitten, sluit de ogen en laat alles even los.
Aan alles komt een eind, het is alweer tijd voor de bus, die ons terug zal brengen. Bij de bushalte staan enkele van de groep rondom een andere oudere dorpsbewoner. Een jonge vrouw vertaald. Zij kent Dr. Usui goed, zij heeft Reiki ontvangen in Kyoto! De dorpsbewoner laat ons oude schriften zien en de jonge vrouw zegt dat dit de stamboom is van de familie Usui. De man blijkt iemand te zijn die dat voor het dorp bijhoudt. Er worden ten slotte email adressen uitgewisselt. De bus arriveert, wij bedanken iedereen uitvoerig en gaan weer terug. Een mooie dag met een gouden randje!
Terug in Nagoya nemen we de ShinKanSen (hoge snelheidstrein) naar Kyoto. De tickets zijn plaatsgebonden, op het perron zoek je het nummer van de ingang en stelt je daar in een rij op. Deze trein rijdt altijd op tijd en je hebt, nadat de passagiers zijn uitgestapt, ongeveer 1 minuut om in te stappen, daarna sluiten de deuren en rijdt hij onverbiddelijk weg. Dus instappen en meteen doorlopen naar je stoel. In korte tijd bereikt de ShinKanSen een snelheid van zoˋn 325 km/u. Daar merk je overigens niets van. Er is een stopcontact en evt. WiFi, je kunt dus flexwerken als je dat wilt. Maar de Japanse stoelen blijven klein, tenminste voor een niet-Japanner!
Vrijdag 19 oktober – Bij het graf van Usui-Sensei, van Hans Meerman
Als we als groep bij het graf en de gedenksteen van Usui-Sensei staan, weten we dat meer dan 5 miljoen mensen over hem gehoord hebben en zijn kennis doorgeven. Daar zijn, voelt als een zeer diepe beleving: Alles is verbonden met hem.
Vrijdag 19 oktober – Bezoek graf Dr. Mikao Usui, van Jan Meijer
Met openbaar vervoer gaan we naar het stadsgedeelte waar het graf van Mikao Usui is. Bij de plaatselijke bloemenhandel kopen we bloemen, om op het graf te leggen.
Onze gids leidt ons met GPS door de smalle straatjes en gaandeweg worden we stiller en stiller. Zwijgend lopen we onder de poort door van de begraafplaats. Op de plattegrond van de begraafplaats wijst onze gids aan waar het graf is. Ze legt uit hoe we de ceremonie gaan doen. Allereerst wordt er wierook gekocht, en wordt er een houten emmer gevuld met water. Onder de rook van wierook lopen we achter elkaar naar het graf. Allereerst wordt met water het graf gereinigd, vervolgens wordt de wierook geplaatst.
Dan kunnen wij 1 voor 1 onze eer en respect bewijzen aan Mikao Usui. Het is mijn beurt. Ik loop naar voren en leg de bloemen op het graf. Ik vouw mijn handen, sluit de ogen, en besef in een flits wat de beoefening met Reiki met mijn leven en mijn familie heeft gedaan. Ik voel me diep geroerd. Ik maak nog een buiging en loop weer terug, maar de emoties nemen nu de overhand en ik barst spontaan in tranen uit. Een aantal van ons, ook ik, besluiten nog wat langer bij het graf te blijven, om te mediteren en om gewoon nog even daar te Zijn. Diep onder de indruk verlaten we na een tijdje weer de begraafplaats.
Donderdag 18 oktober – Van Niek en Helma
Vandaag zijn we met 15 personen naar het schiereiland even ten zuiden van Tokio geweest met de trein. Vananf het moment dat e uit de trein stapten, kwamen we in een totaal andere energie: heuvels rondom, villaᷰs en ZEN tuinen. In de 4e eeuw was hier de hoofdstad van Japan, de keizer had hier zijn domicilie en dat trok oa. veel Boedhistische monniken aan. In deze omgeving zijn dan ook tientallen tempels uit die tijd. Velen zijn ooit afgebrand en weer origineel opgebouwd. Ons eerste bezoek was aan de Kencho-Ji tempel, de oudste Zen-Boedhistische tempel van Japan, gebouwd in een dal en oplopend in de heuvels. Deze tempels zijn nog steeds in gebruik. Achter de laatste tempel is een prachtige Zen-tuin waar we gemediteerd hebben. Niet alleen de tempels, maar ook de natuur rondom maakte diepe indruk. De manier waarop de bomen gesnoeid worden, een exemplaar van 750 jr. oud, geurende struiken. Er is een ongelofelijke harmonie met de diverse tempels.
Na de oudste tempel liepen we naar de grootste Shinto-istische Shrine boven op een een heuvel. Daar was een ceremonie gaande van wat te vergelijken is met eerste communicanten. Kinderen van ongeveer 6, 7 / 8 jaar ondergingen dat in hun mooiste pakjes. Na de lunch bezochten we de ˋGrote Buddha Kamakuraˋ, een enorme 11 meter hoog Boeddhabeeld waarvan de ooit omringende tempel in de 14e eeuw door een tsunami weggeslagen was. Op de terugweg naar de trein bezochten we nog de Hasedera tempel, gewijd aan de verloren kinderen. Indrukwekkend! Moe, maar voldaan ontmoetten we weer de ˋthuisblijversˋ in Tokio.
Donderdag 18 oktober – van Jan Meijer
Even wat algemeens. Ons hotel staat in een zakengebied. Een brede weg, met aan weerszijden trottoir. Dat trottoir is ook voor fietsers! Uitkijken dus. Er zijn wel winkeltjes in de buurt en niet geheel onbelangrijk een Starbucks, maar daar kun je hooguit je lunch kopen en wat andere dingen. Het schijnt ook dat steeds meer nieuwe huizen in Japan worden opgeleverd zonder een keuken, hooguit nog met een magnetron. Eten doe je buiten de deur. Maar goed, even terug naar die weg, ˋs morgens zo rond een uur of 8 zijn de trottoirs vol met mensen die naar hun werk lopen, zeg maar naar rechts. Zo tegen de avond lopen diezelfde mensen naar huis, dus naar links. Iedere dag. Je loopt links, want al het verkeer is links.
De straten zijn schoon, nee, ze zijn blinkend schoon, geen papiertje te vinden. Eten op straat, roken op straat, verboden! Er zijn overal prullenbakken, er zijn rookplekken, maar ook die zijn schoon, je vind er geen peuk op de grond, daar heb je toch prullenbakken voor?!
We zijn al een paar keer in de spits met de metro gegaan. Dat is net zo erg, als je op de tv ziet. Je denkt dat er niemand meer in kan, maar je krijgt een duw in de rug, haalt dan maar een keer diep adem en sluit je aan en je wordt meteen omsloten, want er kunnen nog meer mensen bij. Je hoeft je ook niet vast te houden aan die dingen boven je hoofd, je staat zo ingeklemd dat je echt niet omvalt.
Maar ik heb mij vandaag, donderdag, een vrije dag gegund. Mˋn lijf wil rust! De afgelopen 2 dagen toch veel gelopen, veel indrukken opgedaan, vandaag dus even wat kalmer aan. Ik wil wel fit zijn als we morgen naar de gedenksteen van Dr. Usui gaan!
Nadat de groep vanmorgen was uitgezwaaid, ben ik met Angelique op zoek gegaan naar een biologische winkel, een klein stukje lopen. Komen we tenslotte in een luxe warenhuis terecht, nog luxer als De Bijenkorf. We waren daar net na openingstijd, dus was er nog weinig publiek. Voor iedere winkel of afdeling stonden 2 of 3 mensen, winkelbedienden, links en rechts van het looppad. We liepen een beetje in het midden op zoek naar die biologische winkel, maar terwijl we daar liepen, boog ieder voor ons, oud en jong, en wenste ons in het Japans, ik hoop, welkom of een goedemorgen. Ik voelde me op het laatst zo opgelaten…………, want je buigt toch uit beleefdheid ook maar weer terug…….. en je mompelt als dank je wel. (Iets voor in een Reiki cursus ????)
In de benedenverdieping was de voedingsafdeling, ook daar dezelfde gedienstigheid en beleefdheid, maar gelukkig zonder te buigen! Het ene winkeltje was nog luxer dan het ander, allemaal zoete dingen, allemaal kleine Leonidas winkeltjes en zover als je kon kijken. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een biologisch winkeltje, waar we werden geholpen door een lieve Japanse vrouw, die Engels sprak en die alles voor ons vertaalde! Nadat we klaar waren heeft ze ons ook nog op straat gebracht, zodat we de weg terug konden vinden naar het hotel.
Ook op straat die, hoe moet ik het zeggen, die nederigheid, gedienstigheid, bij suppoosten, winkelbediendes, ga zo maar door. Om het je maar naar het zin te maken. Ze zijn ook erg gefocussed op zichzelf, pas als je echt contact maakt, met een glimlach of een vraag, dan ˋontdooienˋ ze.
Woensdag 17 oktober – Bezoek aan het Edo Tokyo Museum, van Jan Meijer
’s Morgens met z’n allen naar het Edo Tokyo Museum. Daar was veel te zien over het Tokyo rond de jaren 1870 en verder. Er waren (authentieke) geschriften te zien, en veel maquettes. Hele stadsdelen van Tokyo waren zo nagebouwd. Maar waarom toch van die smalle huizen? Heel eenvoudig, er werd namelijk belasting geheven naar de breedte van je huis. Hoe breder het huis, hoe meer belasting je diende te betalen. Vandaar de smalle huizen, maar wel in de diepte gebouwd. Vooraan bijv. de winkel, daarachter het woongedeelte, daar weer achter de opslag en de wasplaats / annex toilet. Indrukwekkend om te zien waren de gewaden die men vroeger droeg, met name in de zeg maar gegoede klasse.
In de middag gingen we naar een Boeddhistische tempel, het zou de oudste tempel zijn van Tokyo. Een replicatie, want de orginele is verloren gegaan tijdens de 2e wereldoorlog. Druk. De straat er naar toe is 1 grote winkelstraat, met allemaal kleine winkeltjes waar je lekkernijen en souvenirs kunt kopen. Aan het eind de tempel. Je kunt er je reinigen met wierook, met water. En vervolgens de tempel in. Ook weer indrukwekkend.
Maar rechts van de tempel is er een Shinto Shrine. En net als in de vorige Shinto Shrine waar ik was, voel ik daar een totaal andere energie. Een energie die zo vertrouwt is, die echt wat met me doet, ook nu, nu ik dit een dag later schrijf, doet het wat met me, voel ik een verbinding met die plaats. Ik reinig daar m’n handen, ik spoel m’n mond en doe een korte meditatie voor het altaar. En ik voel me thuis, verbonden. Ik ben ontroerd.
’s Avonds hadden we een interessante ontmoeting met Steven Skelton, een Reiki Master in Reiki Jin Kei Do, in de lijn Usui-Hayashi-Takeuchi-Takamori. Takamori voegde elementen uit de Tibetaanse geneeskunst toe aan het systeem. Volgens Steven is deze lijn ontstaan om een meer geneeskundige kant aan Usui Shiki Ryoho toe te voegen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat met name doktoren deze kant van Reiki beoefenen. Er zijn verschillen tussen Reiki Jon Kei Do en het Usui Shiki Ryoho, maar de basis is, zoals ik het tenminste heb begrepen, min of meer hetzelfde.
Dinsdag 16 oktober – Aankomst in Japan, door Jan Meijer
Als ik dit schrijf is het hier 16.55 uur, nederlandse tijd = 09.55 uur.
We hebben een goede vlucht gehad en werden op het vliegveld van Tokio verwelkomd door onze plaatselijke gids. De busreis naar het hotel duurde ruim een uur, het vliegveld ligt namelijk nogal ver buiten Tokio.
Tokio, een (wereld)stad met een oppervlakte van 1/3 van Nederland, met 35 miljoen inwoners. En die leven met recht op en dicht bij elkaar.
Helaas konden we nog niet onze hotelkamers in, dus vormden we een cirkel, waar ieder van ons zijn of haar verwachting van de reis deelde. Het laat zich niet verwonderen dat dat voor toch wel een ieder het ontdekken van de roots van Reiki was, met tijd voor bezinning en verdieping. Het door de cirkel laten gaan van de energie en het delen, maakte ons als groep sterk.
Hierna ging ik met 4 andere deelnemers een stukje wandelen in de omgeving van het hotel. Na het nuttigen van een heerlijke kop koffie (de eerste sinds een dag) kwamen we terecht bij een Shinto tempelcomplex. Het werd ons vijven meteen duidelijk waarom we de reis maakten en waarom we bij dit tempelcomplex terechtkwamen en ook dat je onbewust op het juiste tijdstip, op de juiste plaats bent.